نکاتی پیرامون شورشهای اجتماعی
تجربه نافرجام شورش های اجتماعی در شمال افریقا بویژه در تونس، مصر و یونان، ( خاورمیانه و شمال افریقا ) نشان داد، تنها یک مبارزه متحد و یکپارچه از طبقه کارگر، جوانان و تهیدستان، تحت رهبری انقلابی پرولتاریا با صفی مستقل، میتواند سرکوب و دیکتاتوری طبقات حاکم را درهم کوبد. در غیر این صورت منجر به تراژدی انسانی خواهد شد که قبلاً عراق و لیبی آنرا تجربه کرد و هم اکنون سوریه درگیر آنست. جنگ داخلی سوریه، که در آن هر روزه توده های ستمدیده و بی دفاع شاهد حمام های خون هستند، توسط نیروی های مرتجع و امپریالیستی بدانها تحمیل شده است.
جنبش کارگری تنها نیرویی است که دارای هیچ گونه منفعت ناسیونالیستی، مذهبی و قومی نیست. جنبش کارگری تنها نیرویی است که می تواند با ایجاد یک اتحاد طبقاتی، ورای هرگونه تقسیمات و اختلافات قومی، مذهبی که امروزه توسط امپریالیست ها و بورژوا گانگسترهای حاکم در ایران، سوریه، عراق، لبنان و سایر نقاط جهان دامن زده شده اند، تا مانع از بروز جنگ داخلی شود. قطعاً به عهده گرفتن این مهم برای جنبش کارگری راهی است سخت و دشوار، اما راه میانبری وجود ندارد. یا تداوم وضعیت خونبار موجود یا رهایی از چنگال خون آشام دیکتاتوری عریان، جنگ و ارتجاع سرمایه داری .
خیزش های توده ای در خاورمیانه خونین بالاخص ایران و سایر نقاط جهان پایان نیافته است، برای اینکه جنبش های جاری در مسیر واقعی و انقلابی خود قرار گیرند، تا طعمۀ جناح ها و احزاب رنگارنگ بورژوائی نشوند، باید بی محابا در معرض نقد انقلابی قرار گیرند. تجربه شورشهای خود بخودی و فاقد آگاهی و افق طبقاتی نشان داد که چگونه به سیاهی لشگر هارترین محافل سرمایه داری امپریالیستی تبدیل میشوند.
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر