در عصر زوال و گندیدگی نظام سرمایه داری امپریالیستی؛ انتخابات و پارلمانتاریسم، یک نهاد کهنه شده و ارتجاعی است و تحت هیچ شرایطی در یک برنامه کمونیستی جائی ندارد!

طرح شعار" تحریم" انتخابات خود نوعی تائید سیستم موجود است!
طیف تحریم کنندگان، بر این باور سخیف پای می فشارند؛ که بدلیل نبود "دمکراسی و غیر دمکراتیک" بودن حکومت در جامعه از شرکت در انتخابات سر باز می زنند. که خود اتخاذ روش "تحریم" هم عملاً برسمیت شناختن انتخابات است. زیرا آنان از نخستین سازمانها و احزابی هستند که به کارزار تبلیغاتی با اهداف متفاوت وارد میشوند و با "بحث دمکراسی پارلمانی" و مسئله قدرت از طروق مختلف طرح اهداف سیاسی و طبقاتی خود را مطرح میکنند. از اپوزیسیون دولتی، ملی- مذهبی تا سازمان اکثریت، حزب "کمونیست کارگری" و دیگر احزاب چپی، و جریانات بورژوائی راست همه آنان در یک نقطه نانوشته مشترک و سهیم اند و آن چیزی نیست جز تمسک جستن به انتخابات و تابع ساختن تحولات سیاسی- اقتصادی از مجاری پرداختن به انتخابات در ادوار مختلف.

تأملی بر انتخابات در جامعه سرمایه داری!
در جامعه سرمایه داری، بورژوازی هر چند سال یکبار این فرصت را به پرولتاریا میدهد تا سرکوبگران خود را انتخاب کنند!

در ارتباط با انتخابات در جامعه سرمایه داری، ماخذ کلیه جریانات سیاسی موجود برای توضیح تحولات سیاسی و کشمکش های جاری بین احزاب و باند های حکومتی مبتنی است بر انتخابات. در جامعه ایران آنها کلیه تحولات را از دریچه انتخابات و دمکراسی پارلمانی مورد بررسی قرار میدهند. با نیم نگاهی به برگزاری هر انتخاباتی در کشورهای مختلف جهان، قبل از اینکه طبقات حاکم تنور انتخابات را داغ نگهدارند، احزاب سیاسی اعم از چپ و راست، اولترا چپ، از هر گرایشی، از طیف تحریم کنندگان گرفته تا موافقین انتخابات، تئوری وجود ی همگی آنها بر یک عمل مشترک ارتجاعی استوار است. کلیه گرایشات مذبور بر این باورند که بدلیل نبود "دمکراسی و غیر دمکراتیک" بودن حکومت در جامعه از شرکت در انتخابات سر باز می زنند. که خود اتخاذ روش "تحریم" هم عملاً برسمیت شناختن انتخابات است. زیرا آنان از نخستین سازمانها و احزابی هستند که به کارزار تبلیغاتی با اهداف متفاوت وارد میشوند و با بحث دمکراسی پارلمانی و مسئله قدرت از طروق مختلف طرح اهداف سیاسی و طبقاتی خود را مطرح میکنند. از اپوزیسیون دولتی ملی مذهبی تا سازمان اکثریت، حزب "کمونیست کارگری" و دیگر احزاب چپی، و جریانات بورژوائی راست همه آنان در یک نقطه نانوشته مشترک و سهیم اند و آن چیزی نیست جز تمسک به انتخابات و تابع ساختن تحولات سیاسی- اقتصادی از مجاری پرداختن به انتخابات در ادوار مختلف.

کودکان کار یکی از قربانیان اصلی نظم بشر ستیزانه کاپیتالیستی هستند!

یکی دیگر از کودکان کار و استثمار در استان یزد قربانی حمله سگ‌های وحشی شد!

کاپیتالیسم بر تلی از اجساد و خاکستر میلیونی بشریت بویژه طبقه کارگر و مردم ستمدیده جهان بنا شده است

کودکان کار مانند بسیاری از تودههای استثمار شونده هر روزه قربانی مطامع کثیف سیستم سرمایه داری میشوند ، سیستمی که بر اساس، سود، ارزش اضافه و انباشت سرمایه بنا شده است، آنها یعنی استثمار شوندگان یا در جنگهایی که توسط امپریالیستها بر پا میدارند کشته میشوند. و یا از طروق دیگری قربانی نظم بشر ستیزانه سیستم سرمایه داری میگردند.

پوپولیسم، ساده سازی، گمراهه و انکار حقایق مادی در جامعه است

.

آن مسلک ماترياليستی که آدميان را محصول اوضاع و احوال و تربيت ميداند و معتقد است که برای تغيير آدميان بايد اوضاع و احوال و تربيت را تغيير داد فراموش ميکند که اوضاع دقيقا به دست آدميان تغيير مييابد و اين خودِ مربّی است که نياز به تربيت دارد. «مارکس»

نیاز نیست تا برای تحریف تاریخ دست به سفسطه گری زد و ردای فرشته بر تن خویش و دیگرانی کرد، که در رواج، سرکوب، استثمار، واپسگرایی و به تباهی کشاندن جامعه عصر خویش نقش مهمی ایفا کرده اند. باید افکار منحط، ضد انقلابی و پوسیده آنها را بی محابا به دست نقد بیرحمانه ماتریالیستی تاریخ سپرد. واین فرجام زشت و نامیمونی کسانی است که نمیخواهند درست بیندیشیند و از آن مهمتر نمی خواهند راست بگویند و در بند سیاست های ضد انقلابی، رفرمیستی، فرقه ای و مصلحت جویی گرفتارند. درهم گوئی، تناقضگویی، دروغگویی و تحریف، اجزاء لایتجزائی سیستمی هستند که میخواهد نادرست را درست جلوه دهد.

فاشیست ها دوباره سر از فاضلاب های متعفن و تاریک تاریخ بیرون جهیدند و فاجعه آفریدند. 

صبح پنجشنبه بیستم فوریه، در یک حمله جنون آمیز با سلاح های خودکار، در دو قهوه ‌خانه در شهر هاناو و محله "کسل‌اشتاد آلمان تا کنون ۹ نفر کشته و دهها تن زخمی شدند. که بنا بر برآوردهای اولیه دولتی (قوه قضاییه آلمان) حمله و کشتار فوق الذکر دارای انگیزه های نژاد پرستانه بوده است.

برای طبقه کارگر ضرورت مبرم ایجاب میکند تا با قدرت در برابر ظهور و جست و خیز دیوان وار فاشیست ها و حملات آنها مقاومت کند.

تجربه ای خونبار از گذشته درسهایی برای امروز!

این روزها مصادف است با چهل و یکمین سالگرد جنبش سال۵۷ ، فی البداهه این موضوع موجب شد تا مجدّداً به درسهای تاریخی وگوشه هایی از وقایع مهم و عبرت آموز این جنبش را مرور کنیم.

میگویند: نه بخند نه اشک بریز نه محکوم کن بلکه مسائل را دریاب!

آيا قدرت گیری طبقه حاکم سرمایه اسلامی و در رأس آن "خميني" در سال ۵۷ ، مستقيماً بر تسخير انقلابي و ابتكار عمل مستقيم تودهھاي مردم در پائين متكي بود؟ اين چه مبارزه ي طبقاتي است كه جھت عيني ھر اقدام آن و به زعم روحانيتي كه پايگاه طبقاتي اش بورژوازي ھست به جاي آنكه عليه مكانيزم دولتي سلطه ي طبقاتي باشد، عليه مبارزات حقيقي طبقات استثمار شونده و زير سلطه است، به جاي آنكه عليه ماشين دولتي باشد، براي تقويت و تحكيم آن بوده و هست. حوادث سال ۱۳۵۷ ایران تجلی این حقیقت است، که تنها انقلاب در دستور کار روز ، در کشورهای پیرامون، همچنین در سایر نقاط جهان، انقلاب پرولتری است.

بر غم حضور فعالانه بخش های تولیدی نیروی کار طبقه کارگر در جنبش سال ۵۷، طبقه کارگر فاقد یک افق کمونیستی و سازمان انقلابی بود. در سال ۱۳۵۷، اعتراضات و اعتصاب بزرگ صنعت نفت که عملاً طبقه کارگر ورود خود را به کارزار مبارزات اجتماعی اعلام داشت. علائم هشدار دهنده را برای بورژوازی به حرکت در آورد. از یک سو بورژوازی ناتوان از سرکوب گسترده، که دیگر چاره ساز نبود، بلکه موجب رادیکالتر شدن هر چه بیشتر اعتراضات می شد، از سوی دیگر جامعه چنان دستخوش بحران سیاسی شده بود که طبقه حاکم دیگر قادر به هدایت و حفظ سکان قدرت سرمایه داری سلطنتی را نداشت. لذا بورژوازی می بایست بدیل سیاسی خویش را برای تداوم و بقاء نظام سرمایه داری ارائه میداد. جمهوری اسلامی اگر چه یک بدیل نامناسب ولی تنها آلترناتیو ممکن بورژوازی جهانی در آندوره بود. در چنین شرایطی است که خمینی توسط گرایشات راست و چپ دستگاه سیاسی سرمایه به وسط صحنه آورده می شود و روحانیت به ناگاه ضد امپریالیست می شود. جناح چپ دستگاه سیاسی سرمایه در تثبیت رهبری روحانیت به رهبری خمینی و صد البته ضد امپریالیست قلمداد کردن وی نقش فعالی ایفا کرد.