تنها گزینه ممکن در برابر امواج خروشان اعتراضات جاری؛ بر افراشتن پرچم مبارزه طبقاتی ضد سرمایه است.
نه در زیر بیرق بردگی " نرینه نشان شیر " دیکتاتوری سلطنت طالبان مرتجع.
چندین دهه است که مبلغین و آکادمیسین های بورژوازی با خُدعه و نیرنگ، خود را خیر خواه جامعه، مدافع حقوق کودک و زنان، ریختن اشک تمساح برای استثمار و بیکاری کارگران و فرودستان جامعه و یا در جناح چپ بورژوازی که خود را سوسیالیست، کمونیست می نامند ولی در عمل وظیفه اصلی شان؛ جاودانه کردن سیستم جهنمی سرمایه است. طبقه کارگر به موازات تعرض و اعتراضات خود علیه طبقات حاکم سرمایه، باید در قلمروهای سیاسی- اقتصادی جبهه پیکار اصلی نظری را برای باز پس گیری سنگرهای مبارزه طبقاتی بگشاید.
خود رهائی طبقه کارگر بدست خود طبقه انجام میپذیرد!
در حال حاضر هیچ یک از احزاب و سازمانهای موجود ظرف مبارزه طبقاتی طبقه کارگر نیستند. چرا که فاقد اولیه ترین مولفه ها در راستای تشکل یابی واقعی پرولتری - کمونیستی هستند. و بیشتر به کاریکاتوری از حزب سیاسی شباهت دارند، تا یک حزب رزمنده و ملیتانت انقلابی- کمونیستی که طبقه در آن نقش محوری ایفاء میکند.
سالهاست که کارگران پیشرو و رزمنده و فرودستان از این سازمانها و احزاب موجود قطع امید کرده اند و دریافته اند که خود باید آستین ها را بالا زنند و در اولین گام؛ اقدام به ایجاد هسته ها، محافل شورائی و مقاومت کمونیستی و سازمان انقلابی، تشکل یابی همت گمارند. چرا که بدرستی پیام مارکس را دریافته اند: که میگفت: خود رهائی طبقه کارگر بدست خود طبقه انجام میپذیرد.
تنها همبستگی طبقاتی و مبارزه سراسری کارگران ضامن پیشروی مبارزات ضد سرمایه داری است. تنها طبقه کارگر انقلابی ضد سرمایه خواهان نابودی هر گونه ستم و استثمار طبقاتی است. و تنها طبقه کارگر قادر به سرنگونی و در هم کوبیدن ماشین دولت سرمایه داری است.
انقلاب کمونیستی یا تدوان بربریت کاپیتالیستی؛ شق ثالثی متصور نیست.
