در نکوهش ناسیونالیسم و دفاع از انترناسیونالیسم

جنبش کمونيستی از ابتدای بسته شدن نطفه اش يک جنبش بين المللی بوده است. اين يک تعليم و دستور معنوی نيست، بلکه حقيقتی است استوار بر اين واقعيت که طبقه کارگر يک طبقه واحد جهانی است و موقعيت و مبارزه اش توسط قوانين حرکت سيستم جهانی ( بخصوص در عصر امپرياليسم ) مشروط می گردد؛ طبقه ای که رهايی اش مشروط به الغای طبقات در هر کشور و رهايی بشريت در کل بوده و پيشرفت تلاش های انقلابيش در هر نقطه ی جهان از پيشرفت های خطی (تئوريکی و پراتيکی ) و کمّی جنبش در مقياس جهانی تاثير گرفته و بر آن تاثير می گذارد.

به همين دليل است که انترناسيوناليسم، ديدگاه نظری پرولتاريا است، و سازماندهی بين المللی برای پيشبرد امر پرولتاريا  يعنی تحکيم اصول نظری و علمی آن و ايجاد اتحاد بين المللی حول اين اصول، و ماديت تشکيلاتی بخشيدن به اين وحدت، تحليل تحولات و سنتز تجارب و پاسخگويی به مشکلات و از اين طريق ارتقاء اصول نظری و علمی، کمک به شکل گيری گروههای انترناسیونالیست و در هر آنجا که موجود نيستند و تقويت آنهايی که موجودند، به يک کلام تامين رهبری پرولتری بر پروسه های انقلابی در سراسر جهان } و در مجموع تقويت جنبش انقلابی پرولتاريا در سطح بين المللی کاری اساسی می باشد. بايد دانست که توان انجام دومی (سازمان دهی بين المللی ) بسته به اين است که نيروی پرولتری در هر کشور تا چه حد انترناسيوناليسم را به مثابه يک مولفه حياتی بينش خود محکم چسبيده و صفوف خود و کارگران را مسلح به آن می کند. و نيز، تربيت انترناسيوناليستی عنصر تعيين کننده ای در پروسه آگاهی بخشيدن به طبقه کارگر می باشد. اين تربيت صرفا با توضيح همسرنوشتی کارگران يک کشور با کارگران کشورهای ديگر انجام نمی گيرد، بلکه بستگی بدان دارد که پرولتاریای آگاه هر کشوری، تا چه حد به اين وظيفه انترناسيوناليستی بدان جامه عمل می پوشانند و به آن عمل می کنند .

اينها اصول اساسی مارکسيسم انقلابی از زمان پيدايش اين علم می باشد. مارکس و انگلس در مانيفست کمونيست اعلام کردند که کمونيست ها با اين حقيقت متمايز می شوند و : " در مبارزه ملی پرولتاريای کشورهای مختلف، آنها (کمونيست ها) منافع مشترک تمامی پرولتاريا، مستقل از هر مليتی را ، مطرح کرده و به پيش می گذارند..." مارکس و انگلس با اين ديدگاه در سال 1864 انترناسيونال اول را بنيان نهادند.